Luc Vandenbossche duwt de sp.a afgrond in
SP.a mist meer dan ooit een socialistische reflex
Luc Van den Bossche slaat de bal grondig mis wanneer hij denkt dat de sp.a met méér Vlaams-nationalisme uit het electorale dal zal geraken. Wanneer hij bovendien zegt ‘goed overeen te komen met de Vlaams-nationalistische vleugel in het parlement’ dan vragen we ons af welke affiniteit de gewezen minister vandaag nog heeft met de partij van zijn dochter.
De Vlaams-nationalistische vleugel in het parlement is sociaaleconomisch rechts georiënteerd en verzet zich onder andere tégen de uitstap uit de kernenergie, tégen de vrouwenemancipatie, en tégen de opheffing van het bankgeheim, allemaal zaken waar de sp.a voorstander van is.
Wat Luc Van den Bossche vooral zal bereiken met zijn oproep voor méér flamingantisme in de sp.a, is dat hij de wonden die in de partij geslagen werden met de intrede van Bert Anciaux zal openrijten. Voor de meeste sp.a leden was die intrede al een stap te ver in de richting van het Vlaams-nationalisme. Overigens is noch de sp.a noch de democratie ermee gediend indien ook de socialisten nog meer dan zij nu al doen de Vlaamse kaart zouden trekken. Kiezers die menen dat meer Vlaamse bevoegdheden en zelfs Vlaamse onafhankelijkheid hét antwoord is op alle vragen, hebben nu al keuze te over en zitten echt niet te wachten op een Vlaamsere sp.a. Integendeel is het de kiezer die tegen het Vlaamse opbod wil optornen die op zijn honger blijft zitten en in toenemende mate zijn heil zoekt bij Groen! Ondertussen zit de sp.a nog steeds vastgehaakt aan de Vlaamse resoluties van 1999 en opteerde zij tijdens de regeringsonderhandelingen meermaals voor een Vlaams in plaats van voor een sociaal front, bijvoorbeeld door zich mee te scharen achter de opsplitsing van het arbeidsmarktbeleid.
De tijd dat de Vlaamse ontvoogdingsstrijd ook een sociale strijd was ligt ondertussen alweer een tijdje achter ons en eindigde zo ongeveer eind jaren 1960. Vandaag dekt die vlag vooral een patronale lading met name de politieke agenda van VOKA zoals daar zijn drastische inperking van de sociale bescherming, absolute loonflexibiteit en fiscale dumping. Misschien moeten we daar de oprisping van Van den Bossche situeren: sinds hij in 2003 de goed betaalde job van gedelegeerd bestuurder bij BIAC aanvaardde, is hij veel meer patroon dan socialist. Het zijn net carrièristen en opportunisten à la Van den Bossche die de geloofwaardigheid van de sp.a sinds jaar en dag onderuit helpen, en niet het ontbreken van een Vlaams profiel.
We zijn dus zeer benieuwd naar de reactie van de sp.a top in het algemeen en van dochter Van den Bossche in het bijzonder.
SP.a Rood is alvast van oordeel dat het de sp.a vooral aan een socialistische reflex ontbreekt. Dat wordt nog maar eens in de verf gezet nu de partij op het punt staat in het parlement haar steun te verlenen aan een IPA dat de lonen veel minder doet stijgen dan de winsten en de productiviteit, en dat het ééngemaakte werknemersstatuut wil realiseren ten koste van de bedienden.
dinsdag 5 april 2011
woensdag 9 februari 2011
Persbericht: Het onderwijsbeleid zwalpt
Het onderwijsbeleid zwalpt
Persbericht 9 februari 2011
De aanval van Mieke Van Hecke van het Katholiek onderwijs op het gelijke kansen beleid getuigt van verdoken elitisme. Zij gooit letterlijk en figuurlijk het kind met het badwater weg. De toename van blanke en zwarte scholen is een vaststelling die meer én beter verdient dan het overnemen van enkele conservatieve ‘platitudes’ van boven de Moerdijk. Zij staaft op geen enkel ogenblik haar stelling dat gelijke kansen beleid überhaupt niet werkt. Dit getuigt vanuit maatschappelijk en politieke oogpunt van een criminele lichtzinnigheid.
SP.a Rood is het echter evenzeer oneens met de stelling van sp.a-onderwijsminister Pascal Smet dat er “in stedelijke gebieden nu eenmaal altijd concentratiescholen zullen blijven bestaan”. Na de miskleun van de ‘bootcamp’ uitspraak van sp.a kamerlid David Geerts is dit nogmaals een teken dat het sp.a onderwijsbeleid zwalpt en dat budgettaire orthodoxie en besparingen blijkbaar zwaarder doorwegen dan de gefnuikte toekomst van onze jongeren en de ondraaglijke werkomstandigheden van onze leerkrachten. Concentratiescholen zijn en blijven een ongewenste vorm van onderwijs. Ongewenst omdat het een vorm van segregatie met zich meebrengt die zich in een later stadium in de samenleving zal doorzetten.
De sp.a moet opkomen voor een onderwijs dat gelijke studiemogelijkheden biedt voor iedereen én borg staat voor maatschappelijke cohesie en integratie. Wie zoals Pascal Smet beweert dat ‘zwarte’ scholen mits wat ondersteuning evenveel kansen zullen bieden dan gemengde of ‘witte’ scholen maakt zichzelf en de mensen wat wijs. Die ondersteuning waar de onderwijsminister zo prat op gaat is bovendien ook nu al totaal ontoereikend. De ‘individuele leerlingenbegeleiding’ valt voor het grootste deel op de schouders van de leerkrachten die dit bij gebrek aan pedagogische ondersteuning onvoldoende waar kunnen maken. De ‘GOK-uren’ (dit zijn extra uren die je als school krijgt om leerkrachten/leerlingen hulp te bieden in de klas) zijn een druppel op een hete plaat. Bijvoorbeeld in de afdeling lager onderwijs van een concentratieschool in een van de armste buurten van Antwerpen- krijgt een klas van 25 pubers 4 maal 50 minuten ondersteuning per week…. In vele gevallen moeten de ondersteunende leerkrachten ook als invallers optreden bij ziekteverlof. In het Antwerpse stedelijke onderwijs werd de pedagogische ondersteuning de afgelopen decennia totaal ontmanteld, door het schrappen van niet minder dan 1200 ondersteunende functies terwijl daar nu meer dan ooit behoefte aan is…
In plaats van slaafs een neoliberale budgettaire logica te blijvende volgen moet de sp.a terug durven innoveren en investeren in onderwijs. Dit houdt in:
- klassen van maximum 15 leerlingen in de zogenaamde concentratiescholen, 20 in andere schoolomgeving;
- voor een participatief beleid: meer inspraak van de “ werkvloer” in de uitwerking van het onderwijsbeleid;
- lesprogramma’s die kennisverwerving en inhoud niet vervangen door “vaardigheden” maar beide combineren;
- verbeterde arbeidsvoorwaarden zodat er meer tijd over is voor bredere differentiatie (gericht naar leerlingen die trager vooruitgang boeken)
- meer sport, maatschappelijke, muzische en culturele vorming in functie van de ontplooiing van de kinderen;
- naschoolse opvang verdient extra middelen zowel financieel als inzake werkrachten;
- betere samenwerking met de plaatselijke overheid en meer GOK-uren
SP.a Rood is bovendien voorstander van quota. Een school kan enkel behoorlijk onderwijs afleveren indien de leerlingenpopulatie een afspiegeling is van de gehele samenleving en niet enkel van de onmiddellijke buurt. De totaal scheefgegroeide situatie moet op korte termijn drastisch worden omgebogen door het invoeren van quota. Dit impliceert ook dat de keuzevrijheid gestructureerd moet worden en dat er via een geïnformatiseerde inschrijving (per net) een spreidingsbeleid ontwikkeld kan worden waarbij achtergestelde groepen de gelegenheid krijgen zich ook in te schrijven in de zogenaamde blanke scholen. Samen met een verhoging van het onderwijsbudget is dit de enige aanpak om te vermijden dat halve generaties worden opgeofferd en samenlevingsproblemen bestendigd worden. Het is merkwaardig dat uitgerekend Pascal Smet met zijn Brusselse achtergrond de positieve ervaring met dergelijk systeem in Brussel niet openlijk durft te verdedigen.
Namens Spa Rood
Elke Heirman (onderwijzeres in Hoboken-Antwerpen)
0473/ 91 69 80
Persbericht 9 februari 2011
De aanval van Mieke Van Hecke van het Katholiek onderwijs op het gelijke kansen beleid getuigt van verdoken elitisme. Zij gooit letterlijk en figuurlijk het kind met het badwater weg. De toename van blanke en zwarte scholen is een vaststelling die meer én beter verdient dan het overnemen van enkele conservatieve ‘platitudes’ van boven de Moerdijk. Zij staaft op geen enkel ogenblik haar stelling dat gelijke kansen beleid überhaupt niet werkt. Dit getuigt vanuit maatschappelijk en politieke oogpunt van een criminele lichtzinnigheid.
SP.a Rood is het echter evenzeer oneens met de stelling van sp.a-onderwijsminister Pascal Smet dat er “in stedelijke gebieden nu eenmaal altijd concentratiescholen zullen blijven bestaan”. Na de miskleun van de ‘bootcamp’ uitspraak van sp.a kamerlid David Geerts is dit nogmaals een teken dat het sp.a onderwijsbeleid zwalpt en dat budgettaire orthodoxie en besparingen blijkbaar zwaarder doorwegen dan de gefnuikte toekomst van onze jongeren en de ondraaglijke werkomstandigheden van onze leerkrachten. Concentratiescholen zijn en blijven een ongewenste vorm van onderwijs. Ongewenst omdat het een vorm van segregatie met zich meebrengt die zich in een later stadium in de samenleving zal doorzetten.
De sp.a moet opkomen voor een onderwijs dat gelijke studiemogelijkheden biedt voor iedereen én borg staat voor maatschappelijke cohesie en integratie. Wie zoals Pascal Smet beweert dat ‘zwarte’ scholen mits wat ondersteuning evenveel kansen zullen bieden dan gemengde of ‘witte’ scholen maakt zichzelf en de mensen wat wijs. Die ondersteuning waar de onderwijsminister zo prat op gaat is bovendien ook nu al totaal ontoereikend. De ‘individuele leerlingenbegeleiding’ valt voor het grootste deel op de schouders van de leerkrachten die dit bij gebrek aan pedagogische ondersteuning onvoldoende waar kunnen maken. De ‘GOK-uren’ (dit zijn extra uren die je als school krijgt om leerkrachten/leerlingen hulp te bieden in de klas) zijn een druppel op een hete plaat. Bijvoorbeeld in de afdeling lager onderwijs van een concentratieschool in een van de armste buurten van Antwerpen- krijgt een klas van 25 pubers 4 maal 50 minuten ondersteuning per week…. In vele gevallen moeten de ondersteunende leerkrachten ook als invallers optreden bij ziekteverlof. In het Antwerpse stedelijke onderwijs werd de pedagogische ondersteuning de afgelopen decennia totaal ontmanteld, door het schrappen van niet minder dan 1200 ondersteunende functies terwijl daar nu meer dan ooit behoefte aan is…
In plaats van slaafs een neoliberale budgettaire logica te blijvende volgen moet de sp.a terug durven innoveren en investeren in onderwijs. Dit houdt in:
- klassen van maximum 15 leerlingen in de zogenaamde concentratiescholen, 20 in andere schoolomgeving;
- voor een participatief beleid: meer inspraak van de “ werkvloer” in de uitwerking van het onderwijsbeleid;
- lesprogramma’s die kennisverwerving en inhoud niet vervangen door “vaardigheden” maar beide combineren;
- verbeterde arbeidsvoorwaarden zodat er meer tijd over is voor bredere differentiatie (gericht naar leerlingen die trager vooruitgang boeken)
- meer sport, maatschappelijke, muzische en culturele vorming in functie van de ontplooiing van de kinderen;
- naschoolse opvang verdient extra middelen zowel financieel als inzake werkrachten;
- betere samenwerking met de plaatselijke overheid en meer GOK-uren
SP.a Rood is bovendien voorstander van quota. Een school kan enkel behoorlijk onderwijs afleveren indien de leerlingenpopulatie een afspiegeling is van de gehele samenleving en niet enkel van de onmiddellijke buurt. De totaal scheefgegroeide situatie moet op korte termijn drastisch worden omgebogen door het invoeren van quota. Dit impliceert ook dat de keuzevrijheid gestructureerd moet worden en dat er via een geïnformatiseerde inschrijving (per net) een spreidingsbeleid ontwikkeld kan worden waarbij achtergestelde groepen de gelegenheid krijgen zich ook in te schrijven in de zogenaamde blanke scholen. Samen met een verhoging van het onderwijsbudget is dit de enige aanpak om te vermijden dat halve generaties worden opgeofferd en samenlevingsproblemen bestendigd worden. Het is merkwaardig dat uitgerekend Pascal Smet met zijn Brusselse achtergrond de positieve ervaring met dergelijk systeem in Brussel niet openlijk durft te verdedigen.
Namens Spa Rood
Elke Heirman (onderwijzeres in Hoboken-Antwerpen)
0473/ 91 69 80
woensdag 2 februari 2011
Aan alle belangstellenden: Discussieavond over de Egyptische revolutie
Op dinsdag 8 februari organiseert de Gentse SP.a-wijkafdeling S-Planade een discussieavond over de Egyptische actualiteit.
Brecht De Smet is een jonge onderzoeker verbonden aan de vakgroep Studie van de Derde Wereld aan de Universiteit Gent. Hij doctoreert momenteel op het onderwerp politieke islam in de Egyptische context. Gedurende de voorbije week werd hij reeds door verscheidene media aangezocht om duiding te geven bij de revolutionaire gebeurtenissen in Egypte.
Op dinsdagavond brengt hij ons een gedocumenteerde uiteenzetting over de huidige situatie in Egypte, de mogelijke verdere evolutie en de impact op de rest van de regio en de wereld.
De activiteit gaat door op dinsdag 8 februari om 20u in café De Nieuwe Sportclub (Kortrijksesteenweg 102 in Gent).
Brecht De Smet is een jonge onderzoeker verbonden aan de vakgroep Studie van de Derde Wereld aan de Universiteit Gent. Hij doctoreert momenteel op het onderwerp politieke islam in de Egyptische context. Gedurende de voorbije week werd hij reeds door verscheidene media aangezocht om duiding te geven bij de revolutionaire gebeurtenissen in Egypte.
Op dinsdagavond brengt hij ons een gedocumenteerde uiteenzetting over de huidige situatie in Egypte, de mogelijke verdere evolutie en de impact op de rest van de regio en de wereld.
De activiteit gaat door op dinsdag 8 februari om 20u in café De Nieuwe Sportclub (Kortrijksesteenweg 102 in Gent).
zondag 9 januari 2011
Persbericht SP.a-Rood: Wie ‘responsabilisering’ zegt moet consequent zijn
Wie ‘responsabilisering’ zegt moet consequent zijn
Persbericht 9 januari 2011
SP.a Rood stelt voor om de 80 miljoen euro extra rentelasten die België moet betalen door de aanslepende politieke crisis te verhalen op de dotaties van de politieke partijen. Zo zal meteen duidelijk worden of het hen menens is met de zogenaamde ‘responsabilisering’. Wie de kosten veroorzaakt moet ze betalen.
De dotaties van alle partijen moeten worden aangesproken, en niet alleen die van de regeringsonderhandelaars. Vlaams Belang, LDD en MR zijn immers mee verantwoordelijk voor het verziekte communautaire klimaat dat tot deze dure impasse heeft geleid.
Overigens vraagt SP.a Rood zich af wanneer er eindelijk eens een staatshervorming zal komen die het land democratischer maakt, en waar alle Belgen iets aan hebben. We spreken dan over het instellen van een federale kieskring zodat we kunnen stemmen voor het volledige federale parlement en voor de volledige federale regering in plaats van enkel voor de helft ervan. Of het afschaffen van de cumul van parlementaire met andere politieke mandaten. Of het afschaffen van het ‘systeem D’Hondt’ (lijst- en voorkeurstemmen) zodat niet de partijvoorzitters maar de kiezers zélf kunnen bepalen wie er in het parlement zetelt. Of de invoering van bindende referenda en participatieve democratie. Of de versterking van werknemerscontrole in de bedrijven en de openbare diensten. Of publieke controle op de financiële- en de energiesector.
SP.a Rood stelt vast dat het huidige Belgische, Vlaamse, Brusselse en Waalse politieke bestel zodanig vermolmd zijn dat de democratie zélf in gevaar komt. Ofwel moeten de regeringsonderhandelaars de vastgelopen communautaire agenda terzijde schuiven en resoluut voorrang geven aan het sociaal-economische. Ofwel moeten er dringend nieuwe verkiezingen komen, waarbij in het bijzonder voor de Vlaamse kiezers duidelijke alternatieven moeten worden aangeboden op het communautaire opbod, en waarbij het sociale primeert. We willen dan ook dat de SP.a eindelijk afstand neemt van de vijf ‘Vlaamse resoluties’ van 1999.
Ter herinnering:
Op 3 maart 1999 keurde het Vlaams Parlement een reeks resoluties goed met het oog op een nieuwe ronde in de staatshervorming.
Resolutie 1 (bevoegdheidspakketten, transfers)
1.1 Coherente bevoegdheidspakketten moeten leiden tot efficiënter en meer kwaliteitsvol bestuur.
1.2 De solidariteit tussen gewesten moet behouden blijven op basis van objectieve, duidelijke en doorzichtige mechanismen én omkeerbaarheid.
Resolutie 2 (belastingen)
Het Vlaams Parlement wil
2.1 de volledige bevoegdheid inzake de huidige gewestbelastingen
2.2 de volledige overdracht van de bevoegdheden inzake personenbelasting.
Resolutie 3 (Brussel)
3.1 De Brusselse leden van het Vlaams Parlement moeten rechtstreeks worden verkozen;
3.2 de beide taalgroepen moeten op alle beleidsniveaus een gegarandeerde vertegenwoordiging krijgen
3.3 een aantal gemeentelijke bevoegdheden moet aan het gewest worden overgedragen
3.4 de negentien gemeenten moeten worden gefuseerd.
De eerste twee punten van deze resolutie werden gerealiseerd in de staatshervorming van 2001 (Lambermont).
Resolutie 4 (bevoegdheidsuitbreiding)
Verlanglijstje met concrete bevoegdheden die Vlaanderen wil:
4.1 gemeente- en provinciebeleid (intussen geregeld)
4.2 gezondheids- en gezinsbeleid
4.3 werkgelegenheid
4.4 wetenschap en technologie
4.5 buitenlandse handel (is intussen gebeurd); telecommunicatie, infrastructuur en regionale exploitatie van het spoor; en ontwikkelingssamenwerking, economie, landbouw (intussen gebeurd).
Resolutie 5
Herinnert aan het territorialiteitsbeginsel en het principe van niet-inmenging. Vlaanderen eist administratief toezicht op over randgemeenten en Voeren en vraagt inspraak in de samenstelling van het Rekenhof, het Arbitragehof, de Raad van State en de Hoge Raad voor Justitie.
Persbericht 9 januari 2011
SP.a Rood stelt voor om de 80 miljoen euro extra rentelasten die België moet betalen door de aanslepende politieke crisis te verhalen op de dotaties van de politieke partijen. Zo zal meteen duidelijk worden of het hen menens is met de zogenaamde ‘responsabilisering’. Wie de kosten veroorzaakt moet ze betalen.
De dotaties van alle partijen moeten worden aangesproken, en niet alleen die van de regeringsonderhandelaars. Vlaams Belang, LDD en MR zijn immers mee verantwoordelijk voor het verziekte communautaire klimaat dat tot deze dure impasse heeft geleid.
Overigens vraagt SP.a Rood zich af wanneer er eindelijk eens een staatshervorming zal komen die het land democratischer maakt, en waar alle Belgen iets aan hebben. We spreken dan over het instellen van een federale kieskring zodat we kunnen stemmen voor het volledige federale parlement en voor de volledige federale regering in plaats van enkel voor de helft ervan. Of het afschaffen van de cumul van parlementaire met andere politieke mandaten. Of het afschaffen van het ‘systeem D’Hondt’ (lijst- en voorkeurstemmen) zodat niet de partijvoorzitters maar de kiezers zélf kunnen bepalen wie er in het parlement zetelt. Of de invoering van bindende referenda en participatieve democratie. Of de versterking van werknemerscontrole in de bedrijven en de openbare diensten. Of publieke controle op de financiële- en de energiesector.
SP.a Rood stelt vast dat het huidige Belgische, Vlaamse, Brusselse en Waalse politieke bestel zodanig vermolmd zijn dat de democratie zélf in gevaar komt. Ofwel moeten de regeringsonderhandelaars de vastgelopen communautaire agenda terzijde schuiven en resoluut voorrang geven aan het sociaal-economische. Ofwel moeten er dringend nieuwe verkiezingen komen, waarbij in het bijzonder voor de Vlaamse kiezers duidelijke alternatieven moeten worden aangeboden op het communautaire opbod, en waarbij het sociale primeert. We willen dan ook dat de SP.a eindelijk afstand neemt van de vijf ‘Vlaamse resoluties’ van 1999.
Ter herinnering:
Op 3 maart 1999 keurde het Vlaams Parlement een reeks resoluties goed met het oog op een nieuwe ronde in de staatshervorming.
Resolutie 1 (bevoegdheidspakketten, transfers)
1.1 Coherente bevoegdheidspakketten moeten leiden tot efficiënter en meer kwaliteitsvol bestuur.
1.2 De solidariteit tussen gewesten moet behouden blijven op basis van objectieve, duidelijke en doorzichtige mechanismen én omkeerbaarheid.
Resolutie 2 (belastingen)
Het Vlaams Parlement wil
2.1 de volledige bevoegdheid inzake de huidige gewestbelastingen
2.2 de volledige overdracht van de bevoegdheden inzake personenbelasting.
Resolutie 3 (Brussel)
3.1 De Brusselse leden van het Vlaams Parlement moeten rechtstreeks worden verkozen;
3.2 de beide taalgroepen moeten op alle beleidsniveaus een gegarandeerde vertegenwoordiging krijgen
3.3 een aantal gemeentelijke bevoegdheden moet aan het gewest worden overgedragen
3.4 de negentien gemeenten moeten worden gefuseerd.
De eerste twee punten van deze resolutie werden gerealiseerd in de staatshervorming van 2001 (Lambermont).
Resolutie 4 (bevoegdheidsuitbreiding)
Verlanglijstje met concrete bevoegdheden die Vlaanderen wil:
4.1 gemeente- en provinciebeleid (intussen geregeld)
4.2 gezondheids- en gezinsbeleid
4.3 werkgelegenheid
4.4 wetenschap en technologie
4.5 buitenlandse handel (is intussen gebeurd); telecommunicatie, infrastructuur en regionale exploitatie van het spoor; en ontwikkelingssamenwerking, economie, landbouw (intussen gebeurd).
Resolutie 5
Herinnert aan het territorialiteitsbeginsel en het principe van niet-inmenging. Vlaanderen eist administratief toezicht op over randgemeenten en Voeren en vraagt inspraak in de samenstelling van het Rekenhof, het Arbitragehof, de Raad van State en de Hoge Raad voor Justitie.
Abonneren op:
Posts (Atom)
